@constantine_wick, Yorumunuz da film kadar güzel . Zevk aldım okurken.
Yorumlar
Azazello
Tanrı ona iki kez seçme hakkı verdi;çocuk güveni secti,erkek acıyı.
Acı yoksa mutluluk da yok,anlaşma böyle.
Söylenecek pek birşey yok. Mükemmel değil ama çamur atılacak kadar kötü de değil. Durağan filmleri,gelişen olayların trajik akışını çoğu zaman sevmişimdir. İdeal bir hikâye anlatıcılığıyla hüznü yansıtıyor. Dramin yarısı da budur zaten.
@Azazello, Buradayım, bu siteyi bırakır mıyım güzelim,ama yorum yapmayı bıraktım malesef, ancak siteye 'tartışmalar' bölümü filan gelirse yazmaya başlarım, çünkü artık iyi niyetim v tahammül sınırım kalmadı, görmezden bile gelemiyorsun. Spoilerin ne demek olduğunu ya da spoiler yemenin aslında bazı filmler için önemli olmadığını filmi daha cazip hale getirdiğini, filmin içeriğinden ziyade görüntüsünü, arka planını, felsefesini v izlerken yaşadığın deneyimi anlatmakla karıştıran bir güruh var.İnsan bazen herkesi kendi gibi sanıyor v her yaş grubundan insan olduğunu unutuyor işte.Anlayacağın kötü bir filmi bile önceden izleyip yorumladığın v zamanının ne kadar kıymetli olduğunu anlattığında bile, milletin 'teşekkürler' etme şekli, beni yadırgadı.
Azazello
@Leftbehind, sen benim için Aristark'sın,diğerleri için Zoil olduğun kadar. Sohbet veya tartışma bölümü gelseydi daha çok yazmak isterdim. Sen bütün doğallıginla yazmaya devam etmelisin bence. Buralarda olman benim için ıyi. Yakın hissediyorum.Diğer yandan eminim biliyorsun ki,biz insanların ne söylediğinden çok nasil söylediklerine bakıyoruz. Spoiler ipucundan öte bir anlam taşımayan basit bir isaret. Profilini de gizlemissin zaten.
@Azazello, Bazen bir kızın hayat denilen bu çılgın oyunda kalabilmesi için sitede profilini gizlemesi gerekebiliyor :D Ben, beni mutlu eden küçük şeyleri yapmaya devam ediyorum, rüya günlüğü tutmak, albüm kapağı koleksiyonu yapmak, duvarları boyamak,film seyretmek v kedimi sevmek gibi. Sana nasihatım v yorumum, benim başıma gelenlerden ders almak v beni unutmak olabilir.İyi seyirler dilerim.
“A.Hopkins’in C.S.Lewis’i canlandırdığı film” yazısını gördüğüm zamandan beridir bu filmi büyük bir iştahla bekliyordum. Çünkü ateşli bir C.S.Lewis hayranı olarak konusuna bile bakmadan balıklama atlayıp bir Lewis yaşam öyküsü göreceğimi, kitaplarının yaratım süreçlerini, The Inklings sohbetlerini izleyeceğimi zannediyordum ki meğerse film bunları vadetmiyormuş. C.S.Lewis’in -aşağı yukarı- son 10 yılının merkezde olduğu, ilk ve tek, biricik eşi Joy Davidman’la olan o geç rastlanılan, kısa ama tutkulu aşkını anlatıyordu film. Beklentimden daha farklı bir şey çıkmış olmasına karşın film beni hiç ama hiç pişman etmedi. Ayrıca A.Hopkins, yazar Lewis’e benzememesine rağmen izleyiciye öyle geçen bir oyunculuk sergiliyor ki benzerlikti görüntüydü, unutuluyor.
Film de C.S.Lewis’in büyülü kitapları gibi… Bizi duygu karmaşasına sürüklemeye, ardından da finaliyle boğazımızda bir yutkunma ve sol memenin altındaki cevherde bir yumru oluşmasına uğraşıyordu ki bunda epey başarılı da oldu. Devamlı yinelenen acı vurgusu, işleniş biçimi -en azından benim tarafımdan- alkışı hak ediyordu. Yazar William Nicholson’ın senaryosunu kaleme aldığı bir oyunmuş bu anlatı. Filmi izlerken durup durup pek çok kez replik oluşturdum, ciddi ciddi derin düşüncelere daldım, bazen ‘Kolera Günlerinde Aşk’ bazen ‘Forrest Gump’ tadı aldım. Senaryonun filmden ziyade bir edebiyat eseri olduğunu kendi gözlerinizle görecek ve çektiğimiz bu acıların, o mutlulukların bedeli olduğunu çünkü anlaşmanın bu olduğunu yüreğinizde hissedecek, 9 yaşındayken en değerlisi olan annesini, tam ‘hayatımın aşkımı buldum’ derken de sevdiği kadını yitiren bir adamın öyküsüne yüreğinizle eşlik edeceksiniz.