Yarattığım gerçeklik şu monologda kelimelere döküldü.. uzun bir zaman sonra çaresiz kaçışım görünür oldu.
''Günümüzde, başta görüntüler olmak üzere, Japonya'daki dışavurumların tümü ya işi olmayanlar için zaman öldürme amaçlı eğlence ya da acıdan korkan insanlar için anlık bir mola olarak vazife görmekteydi.
İnsanlar, ya açık saçık ayrıntılarıyla açıklanmış gerçekliğin skandallarını ya da hoşça uydurulmuş kurguların illüzyonunu arzuluyordu.
Benim için de öyle.
Münasip ilişkiler yaratmaktan aciz bir hâlde günlük yaşamın hayaliyle inşa edilmiş kurgusal bir dünyaya kaçıyorum.
Bu film bile, tamamlandığında sürprizden yoksun, belli miktarda bir dürtü huzur içinde geçirilen bir miktar zaman sağlayan bir araç olacak.Bunun ötesindeki görüntüleri kim ister?
Kimin ihtiyacı olur ki?
O zamana dek, onu görsel bir düşünce olarak kullanmayı bırakmıştım.
Hiçbir şey çekmek istemedim.O var olduğu sürece, bir film çekmeye ihtiyacım yoktu.
Ben daima, delicesine aşık olunma ve delicesine aşık olma fikrinden büyülenmişimdir.
Ancak bu insanı yoran, dehşet verici bir yüktü.
Ben sahiden de buna
dayanabilir miydim? ''
başta bi tık sıkılır gibi oldum, ortalarda noluyo ya dedim meraktan izlemeye devam ettim, sonunda da beğendim izlediğime değdi