Karakter ve olay örgüsünün gerçeklikle bağı o kadar kopuk ki film ilgi çekici olmaktan çıkıyor. Ayrıca senaryo, baş karakterin üzerinden her konuya değinmek istediği için o kadar dağılmış ki, anlatılmak istenen tema yarım yamalak işlenmiş hissi bırakıyor.
Sabun köpüğü masallardan hoşlanan müzmin romantikleri memnun edebilecek, ‘ne olacak bu işin sonu’ diye sabredenlere ise sonda ‘meh’ dedirtecek ortalama bir film olmuş.
Bir de sadece Salinger hayranı olduğu için izlemek isteyen bir kitle olabilir, onlara tavsiyem hemen uzaklaşın.
Yorumlar
Elifwashere
frannyblue
Salinger'ı görünce atladım tabii.
Muhtemelen Salinger hayatta olsaydı, yazara değil belki ama yönetmene bir yumruk çakardı ya da en azından çakmaya yeltenirdi fakat yine de kendini arama yolculuğuna çıkmış bir kadına eşlik edecek yol arkadaşı olarak Salinger'ın seçilmesini akıl eden zekaya, buradan kucak dolusu sevilerimi gönderiyorum. Daha iyi bir yoldaş seçilemezdi ve bir kez daha da edebiyatın tüm ülkelerde hüzünlere gark ettiğini bununla birlikte bohem hayat yolculuğuna da eşlik ettiğini görmüş oldum. Keşke zaman doksanlarda dursaydı. Artık o bohem hayat ve edebiyat da pek kalmadı çünkü ama yine de azınlıklar içinde olduğu için mutlu olan birileri de var Joanna. :')
Film oldukça durağan ama sihirli ve tatlı bir durağanlık bu ve de biraz hüzünlü. Yazara, yazarın kahramanlarına aşina olmayanlar sıkılabilir ama Salinger ve dünyasını iyi bilenlerin gözleri dolu, yüreği tatlı karışık bir halde filmi bitireceğinden eminim. En çok sevgiler Franny'ye*, üniversite yıllarımın arkadaşı Franny'ye ve sonra Salinger, Holden, Seymour, Zoe ve diğer tüm Glass ailesi üyeleri ve kendini Glass ailesi üyelerinden biri gibi hisseden herkese... Ve evet Joanna, hata zamanı geldiyse hatalar kaçınılmazdır, buna ek olarak ayıldığında da gitme zamanı geldiyse sakın arkana bakmamayı öğrettiğin için bir sevgiler de sana. O muhteşem valsten sonra lobideki tek başınalığın gibi geçer her günüm ama yine de küçük zaferler bizimledir. Aradığımız başka bir şey olduğunda da çok sevdiğimiz o işten bile vazgeçmek gerekebilir.
Clair de Lune ile bir de filmler arası geçişle Frankie ve Johnny'ye gittim ve bu müziğin böyle dingin hüzünlü filmlere ne kadar yakıştığını bir kez daha fark ettim.
-I miss you too*
sakin, kafa dinlemelik güzel bir film, Catcher in the Ray'ı okumadığım için kendimi kınıyor ve okumaya gidiyorum..