30 yılı aşkın bir süre evin sığınağında gizlenerek sürdürülmüş bir yaşam öyküsü. İspanya iç savaşının görünmeyen bir başka yüzünü gösteren, hızlı başlayan ama gittikçe yavaşlayan bu filmde 30 yıl evinin duvarının ardında bir sığınakta eşinin yardımıyla sürdürülen yaşam gerçek bir hikaye değil de bir metafor olsaydı üzerine çok daha fazla yorum yapılabilirdi. Çünkü “gün ışığı” görmeden bir deliğin ardına kapanmak -üstelik devletin resmi hapisanesinde değil- kişiye bir ruh hali, bir yaşam tarzı edindirir. Faşizm her zaman insanı kendi resmi hapisanesine kapatmaz, faşizm saldığı korkuyla insana kendi hapisanesini kendisi inşa ettirir. Faşizm koşullarında öldürülme, işkence, tutuklanma korkusunun nelere kadir olduğudur söz konusu olan.
Yorumlar
Kamil
Böyle bir hikayenin gerçek olma ihtimali çok inanılmazdı. Daha önce de bu tarz filmler izlemiştim. Ama onlar 2. Dünya savaşı sırasında geçiyordu ve beş altı sene saklanıyorlardı. Burada ise olay tam 30 yıl sürüyor. Kadının sevgisi ve sadakati dillere destan olmuş. Durağan bir film ama benim gibi bu dönemi sevenlerin izlemesi gereken bir film.
La Casa de Papel'den Gandia'yı görmek tuhaf hissettirdi. Başrol deki kadını da oradan biliyormuşum.
Gerilimiyle terleten, dramıyla hüzünlendiren bir film oldu. Acı dolu bir hikâye (ki bir kurgu değil, onlarca böyle yaşanmış olay varmış, gerçekten çok acı). Sizi insanlık, yaşam, acizlik, mecburiyet, çaresizlik üzerine derin düşüncelere sevk edebilecek bir film. Sevişme sahneleri gereksiz fazlacaydı bence. Toplamına baktığımdaysa tavsiye ettiğimi söyleyebilirim.